ایستگاه اول:مدینه....

حالا هرچقدر هم که من بگویم.

تاچشمت به گنبد خضرا نیافتد نمی فهمی چه میگویم؟

مسجد او بهشت گمشده ایست در زمین .

تا هرکس هوای بهشت کند برود میان منبر و مرقد (روضه النبی)

آنجا بهشت را در آغوش می گیری با همه وجود

وآرزو میکنی که جایگاه تو باشد .

همانجائی که خدا به تو وعده داده ،به شرطی که آنی باشی که او می خواهد .

خشت های مسجد هنوز بوی نبی می دادند.........   

 ایستگاه دوم:مزار بی فانوس....

بغض هایت را در گلو فشرده ای چون فضای مسجد به تو اجازه گریستن نداده.

کنار بقیع می روی تا کمی آرام شوی.

زیرا دیده ای که کبوتران مدینه هم وقتهای دلتنگی خودرا به آنجا می آیند .

از همان لحظه که چشمت به نردههای آنجا می افتد.......

از همان لحظه که بوی غربت عاشقانی را که در آنجا خفته اند حس می کنی...

دیگر گریه مجالی به تو نمی دهد ،مثل ستاره ای که به خاک بیافتد ،سرت را میان زانوانت می گیری و صدای خودت را می شکنی مثل صدای باد در نیزار .

با صدای گرفته می گویی که تو هم مثل آنها غریبی....

و از خدا می خواهی که قلبت را به قلب آنها گره بزند . گره ای کور که با هر دست طمعی گشوده نشود .

یا فاطمه پس مزار تو در کدام نقطه بود ؟

ایستگاهها ادامه دارد...............